AMSTELVEEN - Veertienvoudig international Katja Snoeijs (26) kan met genoegen terugkijken op het jaar 2022. Na twee jaar in de hoogste Franse divisie te hebben gespeeld bij Girondins de Bordeaux maakte de Amstelveense afgelopen zomer de overstap naar de Women's Super League alwaar zij uitkomt voor Everton FC.


De overgang naar Everton is een volgende stap in de carrièreplanning van Snoeijs hoewel zij zelf aangeeft niet bewust met een dergelijke planning te zijn bezig geweest. Sterker, toen zij nog in de jeugd bij Sporting Martinus speelde had ze er zelfs nooit over nagedacht om op het hoogste niveau uit te komen. Nog geen tien jaar later is de aanvalster inmiddels topscorer van de Nederlandse Eredivisie geworden, kwam uit op het hoogste Franse niveau, speelt nu Premier League, en mocht al veertien maal voor de Oranje Leeuwinnen uitkomen.

Tijd om Katja Snoeijs eens aan de tand te voelen en dat doen wij in het prachtige splinternieuwe clubgebouw van Sporting Martinus in Amstelveen. De club waar het voor Snoeijs allemaal begon.

Katja, hoe voelt het om terug te zijn bij je allereerste club?

"Ja goed, ik kwam hier altijd graag. Ik ben nu al een tijdje niet geweest en het ziet er werkelijk schitterend uit wat er hier in de tussentijd is neergezet".

Hoe oud was je toen je hier begon?

"Ik was vijf toen ik begon, dus dat is nu al ruim twintig jaar geleden. Ik speelde vanaf het begin tussen de jongens en kwam in een team met heel veel vrienden van school. Met dat team hebben we jaren samen gespeeld. Op school voetbalden we al veel samen dus hier bij de club hadden we een goed ingespeeld team. Hoewel we altijd in hoogste jeugdselecties voetbalden stond vooral plezier voorop."

Waren er nog geen ambities om hogerop te komen?

"Helemaal niet zelfs, ik voetbalde echt voor mijn plezier. Als ik naar voetbal op tv keek dan was dat naar de mannen van Ajax of het Nederlands Elftal. Het vrouwenvoetbal had nog niet zo'n groot aanzien als nu, en ik was er al helemaal niet mee bezig om ergens hogerop te komen want ik vond het allemaal veel te leuk hier".

Wanneer kwam de ommekeer?

"In de B-junioren (tegenwoordig O17) merkte ik wel dat er steeds meer verschil kwam, zowel fysiek als sociaal. Als enig meisje tussen de jongens begon ik mij op die leeftijd steeds meer een buitenbeentje te voelen, en langzamerhand groeide het besef om te stoppen met voetbal. Plezier is altijd mijn drijfveer geweest, maar dat plezier verdween steeds meer. Dat gebeurde eerder al bij de KNVB-selectieteams waar ik regelmatig voor werd geselecteerd, maar later ook hier bij mijn eigen club. Dat vond ik best moeilijk evenals het feit dat ik aan mijn ouders moest vertellen dat ik wilde stoppen. Tot ik ineens een uitnodiging kreeg van Corina Dekker, toenmalig trainer van Fortuna Wormerveer, om daar te komen voetballen".

En dus maakte je na twaalf jaar Sporting Martinus de overstap?

"Ja, en dat is een goede stap geweest. Al was het in het begin best nog wel een dingetje. Ik zat nog op de middelbare school, VWO 5, en we trainden driemaal in de week. Mijn ouders moesten mij vaak heen en weer brengen en daar ben ik ze nog dankbaar voor. Corina had best wel een ervaren team, maar dat jaar kwamen er naast mij nog een paar jonge meiden door zoals Lotte Hopman, Amy Visser en Lisa Kremers. Met die mix van talent en ervaring en een goede sfeer promoveerden we via de nacompetitie naar de topklasse. Na dat eerste jaar trok Telstar al aan de bel, maar ik wilde eerst het VWO afmaken. Ik vond het leuk op school en had net het plezier in voetbal teruggevonden dus ik besloot nog een jaar bij Fortuna te blijven. Uiteindelijk pakte dat goed uit want het seizoen erop kwam Telstar weer".

En toen werd het ineens serieus?

"Vanaf toen begon ik inderdaad wel na te denken over wat er nog meer in het verschiet lag, al had ik toen nog niet kunnen voorspellen tot waar ik nu sta. Ik was 18, had alleen nog bij de amateurs gespeeld, maar toch vond ik ook bij Telstar vrij makkelijk mijn draai. Het pakte voor mij goed uit dat Priscilla de Vos dat seizoen zwanger werd waardoor ik veel aan spelen toekwam en regelmatig een doelpuntje meepikte. In het tweede jaar ging het helemaal lekker en scoorde ik 21 keer. We hadden dat seizoen ook een heel leuk team en ik denk er met veel plezier aan terug".

Dat tweede seizoen was tevens het (voorlopige) laatste seizoen van Telstar?

"VV Alkmaar nam de licentie over en dat was best wel even wennen. VV Alkmaar was een club in opbouw zodat er qua faciliteiten nog veel zaken geregeld moest worden. Voetballend liep het echter vanaf het begin af aan goed met een heel leuk team. Zelf mocht ik ook nog eens topscorer worden (25 goals in 25 wedstrijden, red.), maar dat was net zo zeer een verdienste van de ploeg. Simone Kets scoorde bijvoorbeeld ook 12 keer dat seizoen en zo waren er nog meer speelsters belangrijk. Als je de situatie kijkt waarin we toen zaten is het des te knapper wat we dat seizoen gepresteerd hebben. Als ik terugkijk ben ik zeer dankbaar voor dat seizoen, maar besef ik ook hoezeer het vrouwenvoetbal is gegroeid in de afgelopen jaren".

En de prestaties wekten belangstelling?

"Door dat seizoen bij VV Alkmaar stond PSV ineens op de stoep en dat was best wel wat voor een meisje die altijd voor Ajax is geweest en wiens grootvader een seizoenkaart in de Arena heeft gehad. Ik ben zeker wel sfeergevoelig en de gesprekken met PSV voelden gelijk goed. Men had een duidelijk plan en toonde zich als een warme club. Ik voelde mij er heel snel thuis, kreeg vertrouwen en speelde vanaf het begin".

Ondertussen ging het scoren gewoon door en kwam dus ook Oranje in beeld?

"Het eerste jaar maakte ik er twintig en ook het tweede seizoen liep ik ongeveer één op één. Ik had al eerder bij het Nederlands Elftal gezeten voor een trainingsstage, maar als je dan eindelijk mag debuteren (Snoeijs debuteerde op 8 november 2019 in de uitwedstrijd tegen Turkije als invalster voor Vivianne Miedema, red.) is dat natuurlijk geweldig, zeker voor iemand die tot haar 18e nog bij de amateurs speelde".

Na twee jaar PSV leek een buitenlands avontuur een logisch vervolg?

"Ik heb genoten van mijn tijd bij PSV en het waren twee bewuste jaren aangezien ik ook de ALO (Academie Lichamelijke Opvoeding) in Amsterdam wilde afronden. Halverwege het tweede seizoen voelde ik wel al dat ik toe was een nieuwe stap, en het was inderdaad logisch dat die in het buitenland zou liggen. Girondins Bordeaux was direct concreet, had een goed verhaal en een prima visie. Dat, met de wetenschap dat je tegen Paris SG en Olympique Lyon mag spelen, maakte het plaatje compleet".

Hoe zijn je Franse jaren bevallen?

"Uitstekend, ik kwam al goed binnen want het seizoen daarvoor was vroegtijdig gestopt vanwege corona waardoor we het nieuwe seizoen begonnen met de halve finale van de beker van het vorig seizoen. Tegen Paris SG maakte ik prompt mijn eerste goal dus dat was een lekkere binnenkomer. Buiten dat merk je gewoon aan alles dat je in een sterkere competitie speelt. We werden in het eerste seizoen derde en dat leverde voorronde Champions League op. Het tweede seizoen was sportief iets minder, mede omdat we enkele belangrijke speelsters kwijt raakten, maar al met al heb ik twee fantastische jaren gehad in Bordeaux waar ook het leven en wonen in de stad een mooie belevenis was".

De voorlopig laatste stap voerde je naar Engeland?

"Ja, ik had wel een paar gesprekken gehad met andere clubs, maar pas bij Everton kreeg ik echt een goed gevoel. De trainer had een duidelijk plan met mij en straalde veel vertrouwen uit. Daarnaast besefte ik ook dat het wellicht mijn enige kans was om ooit nog in Engeland te kunnen voetballen. Het vrouwenvoetbal leeft daar enorm. Alle clubs hebben uitstekende faciliteiten en de competitie wordt ook op alle manieren gepromoot (tv, socials, app), zelfs al ver voor het afgelopen EK in Engeland. Veel wedstrijden zijn uitverkocht en het niveau is hoog".

Je hebt het dus naar je zin?

"Jazeker, het was wel wennen. Je merkt wel dat het gas erop gaat hier en het soms wat chaotischer is. Wij hebben een Deense trainer die graag de bal in de ploeg wil houden. Dat lukt goed, alleen creëerden wij niet al teveel kansen. De laatste weken voor de winterstop zag je dat we steeds meer op elkaar ingespeeld raken en een aantal goede overwinningen behaalden. Dat is zeker goed voor het moraal voor de tweede seizoenshelft. Qua leven bevalt het ook goed. Ik ben op de club prima opgevangen, en het leven in de stad is ook goed".

Je hebt voor twee jaar getekend bij Everton. Zien we je ooit nog in Nederland terug?

"Daar durf ik nu nog niets over te zeggen. Je weet nooit wat de toekomst brengt. In het buitenland mis je natuurlijk op sommige momenten je familie en vrienden wel. Aan de andere kant besef je in Engeland ook hoe professioneel en goed alles gefaciliteerd wordt. In Nederland worden er ook flinke stappen gemaakt, zeker nu het vrouwenvoetbal onder het betaald voetbal komt, dus wie weet. Ik ben inmiddels ook 26 en weet niet hoe lang ik nog voetbal, al ga ik voorlopig nog wel even door. Misschien teken ik na twee jaar wel bij of volgt er nog een andere stap. De toekomst zal het uitwijzen.